Lange tijd dacht ik dat ik me aanstelde.
Dat ik ‘het nog prima volhield’.
Dat ik pas hulp mocht vragen als ik écht op was. Als ik letterlijk niet meer opstond. Als mijn hoofd zó vol zat dat het zichtbaar was voor de buitenwereld.
Ik zat dan wel elke avond uitgeput op de bank.
Ik sliep slecht, piekerde over alles en huilde vaker dan ik wilde toegeven.
Maar hé – ik werkte toch nog? Ik ging toch nog naar feestjes? Ik lachte toch gewoon mee?
Dus dan viel het wel mee… toch?
Maar diep vanbinnen wist ik het al langer: dit is niet hoe het hoort te voelen.
🩹 We zijn opgegroeid met een gek idee over ‘ziek zijn’
Als je een gebroken been hebt, zien mensen het.
Als je koorts hebt, kun je het meten.
Maar mentale struggles? Die blijven vaak onzichtbaar. En juist daardoor gaan we ze vergelijken, wegwuiven of in twijfel trekken.
“Er zijn mensen die het erger hebben.”
“Ik wil geen aansteller zijn.”
“Het gaat vast vanzelf wel weer over.”
Maar je hoeft niet op een breekpunt te zitten om hulp te verdienen.
Je hoeft niet eerst te ‘bewijzen’ dat je het slecht genoeg hebt.
Je hoeft niet te wachten tot je hoofd overstroomt.
💡 Wist je dit over mentale klachten?
-
Mentale problemen ontwikkelen zich vaak geleidelijk – ze zijn als een emmer die langzaam voller raakt
-
Vroegtijdig signalen herkennen (en erkennen) is een vorm van kracht, niet zwakte
-
Stress, paniek, overprikkeling of depressieve gevoelens kunnen zich verstoppen in ‘gewone’ dagen
-
1 op de 5 jongeren worstelt mentaal – maar de meesten wachten (veel) te lang met erover praten
“Ik ben nog niet erg genoeg…”
Die gedachte hield me klein.
En eerlijk? Hij hield me ook gevangen.
Want als je wacht tot je écht instort, heb je een veel langere weg omhoog.
Wat ik had willen horen – en wat ik jou nu wil zeggen – is dit:
🧡 Je hoeft niet eerst kapot te zijn om geholpen te mogen worden.
Je hoeft niet gediagnosticeerd te worden om je serieus te nemen.
Je mag NU al zeggen: “Het gaat niet zo goed met me. En ik wil daar iets mee.”
📍 Hoe weet je of je hulp mag vragen?
Een paar signalen die ik destijds negeerde, maar achteraf keiharde hints waren:
-
Je voelt je vaak leeg, gespannen of opgejaagd
-
Je piekert veel (ook ‘s nachts)
-
Je voelt je anders dan de mensen om je heen
-
Je trekt je langzaam terug
-
Je voelt je verdrietig, onrustig of prikkelbaar zonder duidelijke reden
-
Je denkt: “Ik moet me niet zo aanstellen.”
Als je deze dingen herkent, dan hoef je geen ‘stempel’ om aan de bel te trekken.
Je gevoel is al reden genoeg.
🧠 Hulp is niet altijd therapie
En dat is belangrijk om te weten.
Soms helpt het al als je je verhaal ergens kwijt kunt.
Als je herkenning vindt. Een simpele oefening probeert. Je hoofd even leegschrijft. Een podcast hoort waarin iemand jouw gevoel verwoordt. Of een plek vindt waar je je niet raar voelt.
Daarom ben ik Hoofdvol begonnen.
Niet als alternatief voor therapie – maar als veilige tussenstap.
Voor iedereen die denkt: “Ik wil iets, maar ik weet nog niet wat.”
🧡 Je hoeft niet te wachten op een diagnose om voor jezelf te zorgen
Zelfzorg is preventie.
Zelfzorg is ook zeggen: “Ik wil me beter voelen.”
Zelfzorg is stoppen met vergelijken.
Zelfzorg is kiezen voor NU in plaats van wachten op een ‘later’ dat je hoopt te vermijden.
En weet je? Je hoeft het niet allemaal alleen te doen.
Of je nu een vol hoofd hebt, licht gestrest bent of niet eens goed weet wat je voelt:
Jouw gevoel is geldig. En jij mag er iets mee doen.
📥 Hulp hoeft niet zwaar te zijn:
✔️ Doe de gratis Mentale APK-test
📄 Download een eenvoudig EHBO-kaartje voor paniekmomenten
📚 Of start met het laagdrempelige zelfhulpprogramma van Hoofdvol
(zonder diagnoses, zonder verplichting – alleen met herkenning, rust en houvast)
Liefs,
Iemand die ook dacht dat het wel meeviel – tot het dat niet meer deed
