Als je dit leest, is de kans groot dat je hoofd nu ook een beetje vol zit. Vol met gedachten, spanning, vragen. Misschien wel vol met niks, want zelfs dat kan zwaar voelen.
Ik weet hoe dat is.
Ik ben er geweest.
Meerdere keren zelfs.
En als ik nu terugkijk op die periodes waarin alles te veel was – waarin ik het liefst m’n hoofd had willen uitzetten – dan zijn er een paar dingen die ik graag eerder had willen weten. Dingen die me misschien net iets zachter hadden laten landen. Voor jou deel ik ze hier.
1. Je bent niet raar – dit overkomt zóveel mensen
Toen mijn hoofd voor het eerst echt vol raakte, voelde ik me de enige. De enige die ‘het niet trok’, de enige die zich anders voelde. Iedereen om me heen leek te functioneren, te stralen, te gáán.
Maar nu weet ik: ik was helemaal niet alleen.
Er zijn zoveel mensen die worstelen met een vol hoofd. Die 's nachts wakker liggen, overdag op hun tandvlees lopen, en zich afvragen of het aan hén ligt. Dus laat dit even tot je doordringen: je bent niet raar. Je bent mens.
2. Rust nemen is géén zwakte
Ik dacht altijd dat pauzes iets voor luie mensen waren. Of mensen die geen verantwoordelijkheden hadden. Ik moest toch door? Ik moest toch sterk zijn?
Maar je kunt niet blijven rennen zonder te ademen.
Rust nemen is geen opgeven. Het is juist dapper. Het betekent dat je goed voor jezelf zorgt – ook als niemand kijkt.
3. Je hoeft het niet alleen te doen
Lang dacht ik dat ik alles zelf moest oplossen. Ik wilde niemand lastigvallen. Ik schaamde me zelfs.
Maar de waarheid?
Delen is helen.
Iemand die alleen luistert, zonder oordeel, kan al zoveel lucht geven. Je hoeft niet alles uit te leggen, je hoeft het niet perfect te verwoorden – als je maar niet blijft zwijgen.
4. Je hoofd is geen machine
Ik behandelde mezelf lang als een computer. Als ik maar hard genoeg werkte, als ik maar goed m’n best deed, dan zou het allemaal wel “weggaan”.
Maar jouw hoofd is geen processor. Je gevoelens zijn geen bugs. Je systeem hoeft niet gerepareerd – het heeft liefde nodig. Ruimte. Vertraging.
5. Er is geen quick fix – maar er is wel hoop
Ik zocht wanhopig naar de oplossing. Die ene tip, die ene methode, dat ene boek. Ik dacht: Als ik dát heb gevonden, dan komt het goed.
En hoewel er zeker dingen zijn die helpen (echt!), is herstel geen rechte lijn. Het is zoeken, vallen, opstaan, en opnieuw beginnen. Maar het mooie is: er ís een weg. En je hoeft ‘m niet alleen te lopen.
💛 Tot slot
Als ik iets mocht zeggen tegen de versie van mezelf die het allemaal niet meer wist, dan zou het dit zijn:
“Je hoofd zit nu vol, maar dat betekent niet dat jij kapot bent. Je hebt alleen even een andere route nodig. En die mag zachter. Liefdevoller. Langzamer.”
En misschien geldt dat ook voor jou.
Liefs,
Iemand met een hoofd dat ook vol zat – en soms nog steeds is
Reactie plaatsen
Reacties