Er was een tijd dat ik serieus dacht dat ik gek werd.
Dat ik iets mankeerde. Iets ernstigs. Want wat er in mijn lichaam en hoofd gebeurde, voelde allesbehalve normaal. Hartkloppingen uit het niets. Plotseling het gevoel alsof ik moest vluchten, zonder te weten waarvoor. Wakker worden in paniek. Lichamelijke klachten zonder reden. En constant de angst dat het weer zou gebeuren.
“Wat als ik flauwval?”
“Wat als ik gek word?”
“Wat als ik hier nooit meer uitkom?”
Die zinnen bleven maar door mijn hoofd spoken.
En als ik om me heen keek, leek niemand het te begrijpen. “Maar je ziet er goed uit toch?” – kreeg ik dan te horen. Alsof dat betekende dat het wel meeviel. Maar dat was het niet. Mijn hoofd was een storm en mijn lichaam stond constant in de overlevingsstand.
Tot ik leerde hoe angst écht werkt.
💡 Wist je dit over angst?
-
Angst is een oerinstinct. Het is er om je te beschermen, niet om je te pesten.
-
In een angstige situatie maakt je lichaam stresshormonen aan (zoals adrenaline), waardoor je gaat zweten, sneller ademt en je hart sneller klopt.
-
Dat systeem werkt perfect… bij écht gevaar. Denk: tijger op je pad.
-
Maar ons brein maakt soms geen onderscheid tussen écht gevaar en gedachten over gevaar.
-
En dus komt je lijf in actie, ook als er eigenlijk niks aan de hand is.
Kortom:
Je lichaam doet z’n werk – alleen op het verkeerde moment.
En dat voelt eng, gekmakend zelfs. Maar het is allesbehalve gek.
🌀 De vicieuze cirkel
Misschien herken je dit:
-
Je voelt een spanning of vage klacht
-
Je denkt: Oh nee, het begint weer
-
Je lichaam reageert: hartkloppingen, ademhaling omhoog
-
Je wordt banger van die reactie
-
De angst bouwt zich op tot paniek
Dat is dus geen “mentale zwakte” of “jezelf gek maken”.
Het is een onbewust alarmsysteem dat te scherp staat afgesteld. En ja, dat is vermoeiend, frustrerend en soms heel verwarrend – maar het betekent niet dat jij gek bent. Het betekent dat je hoofd en lichaam een seintje geven: het is te veel.
Je hoeft het niet te fixen – je mag het leren begrijpen
Wat mij hielp, was stoppen met vechten tegen de angst.
Het was er. En hoe harder ik het weg wilde duwen, hoe meer ruimte het innam. Maar zodra ik leerde kijken: waaróm voel ik me zo?
Wat probeert mijn lijf me te vertellen?
– toen kwam er ruimte.
Ruimte om adem te halen.
Om de angst niet langer als vijand te zien, maar als signaal.
Een alarm dat afgaat, maar waarvan ik nu wéét dat het niet altijd klopt.
💬 Een paar zinnen die jij vandaag mag onthouden:
-
Angst is een reactie, geen persoonlijk falen.
-
Wat je voelt is echt, maar het is niet gevaarlijk.
-
Je mag vertragen, voelen, ademen – zonder je te schamen.
-
Je bent niet gek. Je bent mens.
-
En je bent niet alleen.
🧡 Tot slot
Misschien zit jij nu midden in die storm.
Misschien heb je net je eerste paniekaanval gehad. Of heb je al jaren last van angst en vraag je je af: Waarom ben ik nog steeds niet over dit gevoel heen?
Ik wil je dit zeggen:
Er komt een dag dat je met zachtheid terugkijkt op dit moment.
Niet omdat alles ineens over is, maar omdat je jezelf een andere manier van leven hebt toegestaan.
Eentje waarin angst niet de baas is, maar slechts een bezoeker.
Je bent niet kapot. Je bent aan het leren.
En daar is niks geks aan.
Liefs,
Iemand die de paniek voelde, en bleef staan
